Beni üzen bir başka şey de şu ki;
Zaman geçtikçe daha az aklıma geldiğini fark ettim, yüzün giderek silikleşmeye başladı.
Yüzündeki çizgileri, ayrıntıları unutuyorum.
Unutuyorum yavaş yavaş.
Garip olansa seni ilk gördüğüm günkü halin hiç değişmiyor zihnimde.
Bu da en az gidişin kadar hüzünlü.
Sanki bir fotoğraf karesinden ibaretmişsin gibi. Sanki aslında hiç var olmamışsın da, aklım bana boktan bi oyun oynamış gibi.
Gerçekten var mıydın sahi? Gerçekten sevmiş miydik?
Seni bu son anlatışım insanlara, raydan çıkmak üzereyim. Ben de yanlış yoldayım.
Özlüyorum kendimi, ne dokunmaya benzer ne yaşamaya. Öyle bir özlem ki özgürlük gibi duru, yaşamak gibi alev..
Bile isteye sana yandım, beklemem senden yardım. Artık seni de yaktım. Bir parça sevgi uğruna kilometrelere meydan okuyacak kadar cesaretim var artık biliyorum.
Ne yanlış ki seni yazdığım yerden siliyorum. .
Yorumlar
Yorum Gönder