Hiç!

Büyümeyi istememiştim hiç. Çocukluğumun mutluluk dolu, masum her gününün yerine nefret etmiştim şimdilerde yaşadığım her günden. Hayat dayattı gerçeklerini. Dayattı; dayatmaya devam etti ve ben yine nefret ettim. Hep nefret ettim. Nefret dolu bu günleri yaşamayı hiç hak etmedim belki. Güneşin odama vuran kırık ışığı bana mutluluk dolu gözlerle bakmamı öğütlemişti hayata karşı, aldatmaya çalışmıştı ve ben penceremin dışında esen o fırtınanın farkında olup gözümü bile kırpmadan nefret etmeye devam etmiştim. Hak etmemiştim çünkü. Bana acıyı yaşatmaya meyilli her nesnenin hayatının son bulmasını istemiştim içimde yürek parçalayan gözyaşlarıyla. Tüm gözyaşlarının kirpiklere plesenk olmuş bağlılığıyla için için ağladığım her günü yad etmiştim de bir türlü o hayrı kendi gözlerimle görmeyi becerememiştim. Boğazımda duyulmayan hıçkırıklarla, gözle görülenin daha efektif olduğu tezini tek hareketle yerle bir etmiştim farkında olmadan. Aldığım her nefesin beni acıya biraz daha sürüklediğini herhangi bir kanıta gerek olmadan haykırabilirdim. Göğüs kafesimin içinde ne marazlar barındırdığından, bana acıyı yaşatan insanlık dem vurabilirdi. Kendimde olmayışımın yirmiikinci yılının şerefine, zihnimde barındırdığım tüm iyimser düşüncelere lanet etmiştim. Dünya benim istediğim muhit değildi ve hiçbir zaman benim istediğim gibi olma çabasına girmeyeceğinden hiçbir şekilde şüphem yoktu.

 Deli dolu bir insan olduğum gerçeğini dikte eden bir duruşla odamın tavanına boş gözlerle bakıp, sigaramın dumanını üfleyişim çok şeyi anlatmayı tek başına becerebilmişti aslında. Alışkanlık yapmıştı bu eylemler bende. Daha çok bir insanın objeye değil de, bir objenin o insana bağlılığının yadsınamaz resmi gibiydi yaşadığım ritüeller. Sigaramın dumanını üfleyişim, bir ifşaatin karikatürize edilmiş haliydi sanki; acının ve mutluluktan yoksunluğun krikosu, tüm sevgisiz aşıkların gurur tablosu ve insan zihnine empoze edilmiş bütün yalnızlığın baş edilemez korkusu…

 İşte çocukluğumda yaşadığım her günü böyle yad etmiştim ben. Ağlamıştım! Gözyaşlarım dışarı akmayı bile becerememişti, fakat ağlamıştım. Tüm mutsuzlukları; terk edilmişlikleri; duygu yoksunluklarını kıskandırırcasına ağlamıştım tek bir gözyaşımı bile dışarı damlatmadan.

  Ve işte ben bu yüzden nefret etmiştim her günden. Tüm büyüklüklerin acıyı deklare ettiğini öğrendikçe ben; işte bu yüzden… İşte bu yüzden büyümeyi istememiştim hiç.

-n.s
#nonosweager